Περισσότερα ατυχήματα σε κακά αμειβόμενες θέσεις εργασίας

• Ενδέχεται 7, 2024

Χωρίς αμφιβολία, α επισφαλής απασχόληση , προσωρινή , κακώς καταβληθεί και λίγο αναγνωρισμένο Επηρεάζει αρνητικά την υγεία των εργαζομένων και τους εκθέτει χωρίς λόγο στον επαγγελματικό κίνδυνο.

Έχει αποδειχθεί ότι αστάθεια στην απασχόληση συνδέεται με χειρότερη ψυχική υγεία και ότι οι έκτακτοι υπάλληλοι έχουν τουλάχιστον διπλάσιο κίνδυνο ατυχήματος.

Ως εκ τούτου, διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η Γενική Ένωση Εργατών της Ισπανίας (UGT), υπογραμμίζουν ότι, αν και σήμερα η επισφαλής εργασία προσδιορίζεται με μια προσωρινή σύμβαση, η πραγματικότητα είναι ότι έχει πολλές άλλες πτυχές, όπως η έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων.

Δεν υπάρχει πραγματική παρακολούθηση της υγείας του προσωπικού στις εταιρείες, ούτε υπάρχει δημόσια παρακολούθηση.

Το προσωρινή πρόσληψη Μπορείτε να αλλάξετε την έκθεση του ίδιου εργαζόμενου για ημέρες, εβδομάδες ή μήνες, με το ποσοστό των νέων συμβάσεων εργασίας σας.

Αντιθέτως, πολλές προσωρινές συμβάσεις είναι αλυσιδωτές, δηλαδή το ίδιο πρόσωπο προσλαμβάνεται για την ίδια θέση, για την ίδια θέση, για μια νέα περίοδο.

Οι νέοι, οι περισσότεροι που έχουν πληγεί

Όσοι υποφέρουν περισσότερο από την εργασιακή ανασφάλεια είναι οι νεολαία , ειδικά εκείνων κάτω των 35 ετών, που απασχολούνται στον τομέα των υπηρεσιών και στον τομέα των κατασκευών.

Σύμφωνα με αρκετές μελέτες, εκτίθενται σε σοβαρότερους κινδύνους και είναι πιο ευάλωτες επειδή έχουν λιγότερη κατάρτιση, περισσότερη βιασύνη και λιγότερη προληπτική προσοχή. Σε μια μόνο φράση: "Είναι πιο αφοπλισμένοι μπροστά σε μεγαλύτερους κινδύνους".

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει μεγαλύτερη συχνότητα εργατικών ατυχημάτων στην ομάδα των προσωρινά απασχολουμένων. Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι έχουν τουλάχιστον διπλάσιο κίνδυνο ατυχημάτων από εκείνους που μισθώνονται με μισθοδοσία.

Εκτιμήσεις του Διεθνής Οργάνωση Εργασίας ( ΔΟΕ), δείχνει ότι το οικονομικό κόστος των εργατικών ατυχημάτων, που προκύπτει από την απώλεια ημερών εργασίας, θεραπείας και παροχών σε μετρητά, αυξάνεται κάθε χρόνο στο 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ποσοστό που υπερβαίνει τη συνολική αξία των μέτρων τόνωσης να ανταποκριθεί στην οικονομική κρίση των δύο τελευταίων ετών.